ประเดิมกับฝัน (1827)มั้ง?

ข้อมูลเบื้องต้น

เรื่องราว ความสับสนระหว่าง
โลกความความจิง และความฝัน
ความรัก ของชายชาย หรือชายหญิงกันเนี้ย
โลกแบบไหนกัแน่คือของจิง

เนื้อเรื่อง

                                                         ประเดิมกับฝัน (1827)มั้ง?
ผมเกิดมาพร้อมกับโชคร้าย หน้าตาไม่หล่อ หัวไม่ฉลาด กีฬาก็ห่วย โดยเฉพาะการเป็นหัวหน้าแก็งมาเฟียยิ่งแล้วใหญ่ มีแต่คนจ้องเอาชีวิต ไปโรงเรียนก็โดนคุณฮิบาริจะขย้ำทุกวัน โกคุเดระคุงก็หาแต่เรื่องเดือดร้อนมาให้ ยามาโมโตะก็เอ๋อทุกวัน แรมโบ้ก็เอาแต่กวนใจตลอด ที่เลวร้ายมากๆก็ต้องเป็นการที่มีรีบอร์นอญู่ทั้งต้องฝึกต้องเรียนจนจะบ้าตาย จนผมคิดว่าไม่อยากจะตื่นขึ้นมาอีกเลย...
กริ๊ง...กริ๊ง...
เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นเป็นระยะๆ
“เฮ้อ” เสียงถอนหายใจแบบเสียไม่ได้
‘ทั้งๆที่ไม่อยากจะตื่นตลอดไปแท้ๆ’ เสียงภายใจที่ท้อแท้
“สึนะ สึนะ ตื่นหรือยังลูก จจะสายแล้วน้า” เสียงของแม่ที่เรียกอยู่ทุกวี่ทุกวัน แต่ในเมื่อถูกปลุกแล้วก็ชวยไม่ได้นะมี่แต่ต้องลุกขึ้นตื่นเท่านั้นล่ะ
“หือ!!!” เสียงที่แปลกใจอะไรบางอย่าง
‘ยังตื่นไม่เต็มที่หรือไงนะเราถึงเห็นอะไรแปลกไป ทั้งห้องนอน และเสื้อนักเรียน’
‘เฮ้อ...ชั่งเถอะคงแค่เมาขี้ตา เดี๋ยวก็เห็นอะไรๆเป็นเหมือนเดิมแล้ว’

“สึนะ... ลูกเนี้ยคิดจะแต่งตัวนานขนาดไหน รีบๆมากินข้าวเร็วๆเข้า เพื่อนลูกมารอรับอยู่หน้าบ้านแล้วนะ”
“คงเป็นโกคุเดระคุง กับยามาโมโตะอีกตามเคยสิเนี้ย แต่วันนี้มาเช้ากว่าปกตินะ แปลกจริง”
“อะไรนะ!!! นี้ลูกพูดอะไรออกมาน่ะ มันไม่เหมาะรู้มั้ย จะให้ผู้ชายมารับที่บ้านได้ยังไงหน้าเกลียดแย่เลย”
‘แม่เป็นอะไรไปเนี้ยโกคุเดระคุง กับยามาโมโตะก็มาเป็นปกติอยู่แล้ว จะมีอะไรที่แปลกไปกว่านี้อีกล่ะ’ เสียงใจที่ครุ่นคิดออกมา
“คนที่มารับลูกน่ะ เคียวโกะจัง กับฮารุจัง ต่างหากล่ะ”
เอ๋!!!!!!!!! อะไรนะเคียวโกะจัง จะมารับเราที่บ้านถ้าเป้นความจริงวันนี้คงเป็นวันที่มีความสุขของเรา จะได้เห็นหน้าเคียวโกะจังแต่เช้าเนี้ยยิ่งเป็นสัญญาณของความสูข และความสงบแน่ๆ ขอบคุณพระเจ้าที่ทำให้ผมตื่นขึ้นมา

“ “อรุณสวัสดิจ้ะ/ค่ะ! สึนะจัง/คุณสึนะ” ” เคียวโกะ กับฮารุ ประสานเสียงกันทักทาย
แต่...เดี๋ยวนะ...เมื่อกี้เหมือนได้ยินอะไรแปลกๆ
“เอ่อ.. เมื้อเรียกผมว่าอะไรนะ???”
“เอ๋! ก็เรียกว่าสึนะจังน่ะสิจ้ะ” เคียวโกะตอบกลับมาด้วยใบหน้าใสซื่อ
“อ่ะ!! เมื่อกี้คุณสึนะแทนตัวเองว่าผมหรอ ไม่ได้นะค่ะมันไม่สุภาพ” ฮารุโกลับด้วยใบหน้าขึงขัง
“ก็ไม่เห็นแปลกตรงไหนนนี่ ก็ผมเป็นผู้ชาย” ใช่สิ่งที่เราพูดเป็นความจริงที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ ฉะนั้นจะแทนตัวด้วยผมก็ไม่เห็นจะแปลก
“แต่!! คุณสึนะเป็นผู้หญิงนะค่ะ”
“อ๋อ! รู้แล้วเมื่อคืนสึนะจังคงฝันว่าตัวเองเป็นผู้ชายแน่เลย”
“แบบนั้นก็ไม่เหมาะสมนะค่ะที่จะฝันว่าตัวเองเป็นผู้ชายน่ะ”
“ทำไมล่ะ ฮารูจัง?”
“แหม..เคียวโกะจังลืมไปแล้วหรือว่าคุณสึนะน่ะ... ถึงต้องให้พวกเรามารับทุกเช้ายังไงล่ะค่ะ”
“จริงสินะ ก็สึนะจังน่ะมี... แล้วนี่หน่า ชั้นก็ลืมเลยไปเลย”
“แหม!! เคียวโกะจังนี่ล่ะก็”

‘อะไรกันน่ะทั้งฮารุทั้งเคียวโกะจัง ต่างก็พูดอะไรแปลกๆ โดยเฉพาะอันนั้นน่ะมันคืออะไรกัน!!!!!!!!
สิ่งที่เคียวโกะจัง กับฮารุพูดออกมาน่ะ มันอะไร เรื่องล้อเล่นหรือเปล่าต้องไม่เป็นความจริงแน่ ก็...ก็เราเป็นผู้ชายนี่หน่า แต่! รู้สึกว่าร่างกายเรามันดูแปลกๆมาตั้งแต่เช้าแล้วนี่หน่า...
ผมเริ่มสำรวจร่างกายของตัวเองหาสิ่งผิดปกติ แต่มันอะไรกันนี้ มันมีสิ่งผิดปกติมากเกินไปแล้ว ผม..ผมยาวนี่มันอะไรกัน แล้วยังน่ะ...น่า...หน้าอกนี้มันยิ่งแล้วใหญ่เลย ผมเป็นผู้ชายนะจะมีหน้าอกได้ยังไงกัน ใช่แล้วนนี้น่ะต้องเปลี่ยนความฝันแน่ๆเลย ความฝัน.ความฝัน...’
ระหว่างที่ผมกำลังบ่นพึมพำเหมือนสวดภาวนาอยู่นั้น มีลางร้ายกำลังคืบคลานเข้ามาใกล้

“รุ่นที่ 10 คร้าบบบบบ” เสียงที่คุ้นเคยและได้ยินทุกวัน แต่ต่างกันเล็กน้อย มันอะไรกันนะ
“ไง สึนะ วันนี้ก็น่ารักเหมือนเคยนะ”
“แกพูดบ้าอะไรว่ะยามาโมโตะ รุ่นที่ 10 น่ารักทุกวันอยู่แล้วเฟ้ย จริงมั้ยคร้าบบรุ่นที่ 10”
อะไร มันจะซวยอะไรแบบนี้เนี้ย!!!!!!!
นี้..ว่าแต่จะไม่รีบกันหน่อยหรอ เดี๋ยวจะแล้วนะ” ยามาดมโตะพูดขึ้น
“อ่ะ! จริงด้วยไปกันเถอะสึนะจังจะสายแล้ว”
“อะ-อืม”
“ว้าย!!! ฮารุก็ไปแล้วค่ะ เจอกันตอนเย็นนะค่ะ”
“เชอะ! แล้วย่ยนั้นจะมาบ้านรุ่นที่ 10ทำไมเนี้ย”
‘แล้วพวกนายจะมาทำไมกันเล่า ทั้งๆที่อยากตะโกนออกไปแต่มีทั้งเคียวโกะจังและฮารุอยู่ตรงนั้นด้วยเนี้ยสิ
แล้วยังปัญหาของตัวเราอีก มันจะอะไรกันนักกันหนาทำไมปัญหามันถึงรุมเร้าประดังเข้ามาในคราวเดียวล่ะเนี้ย โอย!!! ผมอยากให้ความฝันอันนี้มันจบลง ณ เดี่ยวนี้เลย ก่อนจะมี...’
ผมยังคิดไม่ทันจบแท้ๆแต่เท้าของผมกลับพามาถึงโรงเรียนซะแล้วสิ
“อ่ะ! โรงเรียนนามิโมริ นี่หน่า...”
“ก็โรงเรียนนามิโมริ น่ะสิสึนะจัง อ๋อ! รู้แล้วล่ะคงเพราะฝันแปลกๆใช่มั้ยล่ะเลยสับสน”
“ว่าไงนะ!!!!!!!! รุ่นที่ 10 ฝันไม่ดีหรอครับ ต้องเป็นเพราะรุ่นที่ 10 ไม่พอใจเรื่องนั้นแน่ๆ ใช่ ใช่แล้วต้องใช่แน่ๆ ฉะนั้นแล้วรุ่นที่ 10 คิดดูใหม่เถอะครับ ตอนนี้ยังไม่สายเกินไปนะครับ”
“เฮ้!เฮ้! โกคุเดระพูดอย่างนี้ไม่ดีน้า... ฮิบาริมาได้ยินเข้าจะทำยังไง”

“ผมได้ยินเข้าแล้วจะทำไม?” เสียงที่น่าหวาดหวั่นดังขึ้นจากข้างหลังท่ามกลางบทสนทนาที่ขัดแย้ง คุณพี่ท่านฮิบาริ กรรมการคุมกฎ ทำไมต้องโผล่มาตอนนี้ด้วยเนี้ย
“คิดจะอยู่ตรงนี้อีกมั้ย? พิธีปิดภาคเรียนกำลังจะเริ่มขึ้นแล้วหรือว่าพวกนายอยากจะโนชั้นขย้ำอยู่ตรงนี้”   ฮิบาริพูดขึ้นน้ำเสียงปกติ แต่สีหน้าพี่ท่านแบบ...อยากขย้ำสุดๆ
“จริงด้วย รีบไปกันเถอะจ้ะ ฮานะรออยู่ด้วยสิ”
“อ่ะ! รึว่าสึนะจังจะคุยกับคุณฮิบาริก่อน นั่นสินะ งั้นชั้นไปก่อนนะแล้วเจอกันที่โรงยิมจ้ะ”
‘อะ อะไรกันเคียวโกะจังอย่าพูดแล้วหนีสิ อยู่กลางดงระเบิดแบบนี้จะทำไงดี จริงสิยังโกคุเดระคุง กับยามาโมโตะอยูนี่หน่า’
“ยามาโม...” พูดไม่ทันจบยามาโมโตะก็ลากโกคุเดระคุงไปแล้ว (โกคุเดระยังอาละวาดไม่เลิก)แบบนี้ก็เท่ากับว่าทิ้งผมไว้คนเดียวน่ะสิ แล้วผมจะเป็นยังไงต่อไปล่ะเนี้ย
“นี้ เธอน่ะ...”
‘เอาแล้วไงโดนขย้ำแน่เลย’  สึนะหลับตาปี๋ แล้วต่อกันตายก็ไม่คิดจะดูว่าเกิดอะไรขึ้น เหมือนยอมรับชะตากรรมของตัวเอง
ตอนนี้ผมรู้สึกไดว่ามีอะไรกำลังเข้ามาใกล้หน้าผม ทันใดนั้นเอง...
“ผมจะไปรับที่บ้าน เก็บเสื้อผ้าให้เรียบร้อยล่ะ” ฮิบาริเข้ามากระซิบข้างๆหูสึนะ
“เอ๋! อะไรนะ” พอได้ยินแบบนั้น สึนะก็ลืมตาตื่นขึ้น พร้อมกับใบหน้าที่ตกใจ+งง

หลังจากผมลืมตาตื่นขึ้นมา คุณฮิบาริก็เดินไปแล้ว แต่ความหมายของคำพูดเมื่อกี้ล่ะคือไร ผมคิดได้ไม่ทันไรก็มีเสียงสัญญาณเตือน ทำให้ผมต้องรีบวิ่งไปโรงยิม

พิธีปิดภาคเรียนดำเนินไปได้ด้วยดี แต่สมองของผมในตอนนั้นกลับทำงานด้วยเรื่องอื่น ทั้งเรื่องที่ตัวเองเป็นผ็หญิง แล้วยังเรื่องที่มี... แล้วเรื่องที่คุณฮิบาริพูดอีก โอย!!!!! หัวผมจะระเบิดหมดแล้วมัยอะไรเนี้ยตั้งแต่ผมตื่นขึ้นมีเรื่องเพียงชั่วพริบตา แต่ที่เหลือมันภาพหลอนชัดๆ
ไม่ทันไรผมก็มาโผล่ที่หน้าบ้านของตัวเองซะแล้ว ผมเป็นอะไรไปแล้วเนี้ย ทันใดนั้นเองประตูก็เปิดออก
“อ้าว! สึจังกลับมาแล้วหรอ แหม..ทำไมไม่รีบเข้ามาเก็บของล่าดี๋ยวก็ไม่ทันหรอก”
‘เอ๋! ไม่ทัน ไม่ทันอะไรน่ะ’
“แต่ไม่เป็นไรหรอกแม่เก็บของให้สึจังหมดแล้วล่ะ นี้ก็ใกล้เวลามารับแล้วด้วยสิ”
บรืน เอี้ยด
ไม่ทันไรก็มีรถคันหรูวิ่งมาจอดอยู่ตรงหน้าบ้าน แล้วไอ้รถคันนี้มันของใครกันล่ะ
ประตูรถเปิดออก พร้อมกับใครคนหนึ่งที่กำลังออกมา
“ไงสึนะ สบายดีหรอ” เสียงที่ตามมาหลังจากลงจากรถ
“คุณดีโน่ มาทำอะไรหรอครับ เอ้ย คะ ค่ะ” เกือบไป ว่าตอนนี้เราเป็นผู้หญิงอยู่
“วันนี้ฉันมาอวยพรให้โชคดีน่ะ เดี๋ยวไม่มีเวลามาบอกเพราะเดี๋ยวฉันต้องไปเคลียร์ปัญหาที่อิตาลีก่อน”
“เอ๋!! อวยพรเนื่องในโอกาสอะไรหรอครับ เอ้ย ค่ะ”
“อ้าว? ก็สึนะจะไปหมั้นกับฮิบาริอย่างทางการที่เกาะทางใต้ไม่ใช่หรอ?”
“เอ๋!? กะ เกาะทางใต้ แล้วทำไมผมถึงไปหมั้นกับคุณฮิบาริล่ะครับ”
“555 สึนะ นี่แปลกนะ ทั้งท่าทางและคำพูดเลย แล้วเรื่องหมั้นหมายอะไรนั้นน่ะพวกนายก็ตกลงกันเองจนเป็นหมั้นเป็นเหมาะไม่ใช่หรอ”
“อ้าวนั้นไงพูดไม่ทันก็มาเลยนะ เคียวยะนี่ตรงเวลาจังเลย”

“หืม... อะไรกันม้าพยศเองหรอ มีอะไรหรือจะมาให้ขย้ำ” พูดจบปุปพี่ท่านชักทอนฟาออกมาจากแขนเสื้อทันใด
“ช่างเถอะ.. ซาวาดะ สึนะ มัวทำอไรอยู่รีบไปได้แล้วเรือจะออกแล้ว”
“อะ เอ่อพิธีอะไรนั่นมีตะ ตอนไหนหรอคับ เอ้ยค่ะ”
วันนี้อีก 2 ชั่วโมงล่ะ เพราะงั้นเร็วเข้า”
งั้นก็หมายความว่าผมต้องพบกับนรกในอีก 2 ชั่วโมงข้างนี้น่ะสิ
แง!!!!!!!!! งานนี้ผมตายแน่ๆๆๆๆ

2ชั่วโมงต่อมา ที่เกาะทางใต้
“หวาว!! คุณสึนะสวยจังเลยค่ะ แหมเมื่อวันแต่งงานเลยเนาะ”ฮารูพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเหมือนได้แต่งซะเอง
‘ชุดอะไรเนี้ยกิโมโนแบบผู้หญิงไงมันอึดอัดเงี้ย จะขาดใจตายอยู่แล้ว’
“จริงด้วยสึนะจังน่ารักจังเลย” เห็นเคียวโกะจังยิ้มแล้วเหมือนลืมเรื่องร้ายๆได้เป็นปลิดทิ้งเลย
อ่ะไม่ใช่สิ เรต้องหนีหนีเท่านั้น ก่อนที่พิธีบ้าๆแบบนั้นจะเริ่มขึ้น ต้องรีบตื่นจากความฝันบ้าๆนี้ด้วย
“อ่ะ! ได้เวลาแล้วไปกันเถอะสึ..” พอเคียวโกะหันมาก็พบกับหน้าต่างเปิดอ่า
“อ้าว!! สึนะจังหนีไปแล้วทำงดีหล่ะ ฮารุจัง”
“ต้องไปบอกคุณฮิบาริก่อนนะค่ะ”
“นั่นสินะจ้ะ ไปกันเถอะ”
สาวทั้งสองวิ่งออกจากห้องด้วยความเร็วเพื่อไปบอกข่าวให้ฮิบาริ

ทางด้านสึนะที่หนีมาได้ก็หลบอยู่ตรงมุมตึก ทันใดสายตาของสึนะก็ไปพบกับ ยามาโมโตะที่มาร่วมพิธี ต่กำลังฝึกหวดไม้เบสบอล
‘อ่ะ! ไม่แน่ยามาโมโตะ อาจช่วยเราได้ก็ได่’
ทันทีที่วิ่งเข้าไปเพื่อขอความ่วยเลือเป็นจังหวะเดียวกับวงสวิงของไม้เบสบอลของยามาโมโตะ ที่ตรงเข้าเต็มหน้าของสึนะ
โครม!!!!!!!!!!!!!!!!!
“อ่ะ!!!!!! อ้าวสึนะเป็นอะไรรึปเล่า มีใครอยู่แถวไหม”
โอย! เราโดนอะไรเข้าไปเนี้ย อืม! ยามาโมโตะกำลังพูดอะไรอยู่
“ !$#$@$$%#@##$#$##@” เสียงของยามาโมโตะฟังไม่เป็นภาษา
อือ...อะไรเรากำลังหมดสติ ถ้าเราหลับไปทั้งอย่างจะกลับไปเหมือนเดิมรึเปล่านะ
ไม่ทันไรสึนะก็หมดสติไป

จิ๊บ จิ๊บ ...
อืมเช้าแล้วหรอตอนนี้เราอยู่ที่ไหนเนี้ย
“อูย!! เจ็บหน้าชะมัดเลย หรือว่าเรายังไม่ตื่นจากฝันกันเนี้ย”
“ซือคุงตื่นได้แล้ว เพื่อนมารออยู่นะ” เสียงแม่ดังมาจากข้างล่างด้วยเสียงปกติ
เอ้ะ ซือคุงหรอ หมายความว่านี้เป้นโลกปกติของเรา เรากลับมาแล้ว
ทันทีนนั้นสึนะรีบแต่งตัวและวิ่งไปยังประตูหน้าบ้านทันทีที่เปิดประตูออกนั้นเอง
“กรุณาแต่งงานกับผมเถอะครับ”
“เอ้ะ!!!!!!!!! มันอะไรกันเนี้ย...............”
สึนะออกมาพบกลับคาสรภาพขอแต่งงานจากผู้ชายหลายๆคน จากปากคำของพยานพบว่าตอนที่ผมเหมือนอยู่ในความฝันนั้นมีตัวผมอีกคนที่ กายเนชาย แต่ใจเป็นหญิง หว่านเสน่ห์กับผู้ชายทั้งโรงเรียนโดยไม่สนใจสิ่งใดๆที่เปลี่ยนแปลงเลย
“อ๊าก!!!!!!!!!!!!!!! นี้มันอะไรกันเนี้ย นี้ผมต้องตกนรกเพราะตัวผมเองหรอเนี้ย แถมยังหนักกว่าอีก โอย!!!!!!!!!!!!!!! อย่างนี้ผมขอไม่ตื่นตลอดไปดีกว่า”
อีกด้านหนึ่งที่เป็นเหมือนโลกความฝันของสึนะ(ชาย)
สึนะ(หญิง) ได้มีความสุขทั้งอีกโลกหนึ่งและโลกของตัวเอง โดยงานหมั้นผ่านไปอย่างราบรื่นและไม่มรใครติดใจอะไรสักอย่าง

สำหรับคุณแล้ว คุณอยากได้โลกแบบไหน????